بسم الله

ما به خودمان که باشد بی مقدمه و بی هیچ ملاحظه ای می پریم سر اصل مطلب و حاجت را می گوییم و تمام. ولی وقتی برویم سراغ ادعیه هایی که از ائمه به ما رسیده، از صحیفه سجادیه تا دعاهای کمیل و ابوحمزه و جوشن کبیر و .... همه شان یک عالمه مقدمه می گویند، کلی مقدمه که دوره خداشناسی ست و آدم را شیرفهم می کند که آن که حاجت را قرارست بدهد کیست. بعد موقعیت ما و خدا را یادآوری می کند و کلی حمد و ثنای الهی تا اینکه در خط آخر می رسد به درخواست. 

حالا در همین جزخوانی های قرآن رسیدم به یک نانو دعا، که همه ی پارامترهای یک دعای درست و حسابی را داشت. دعا از زبان حضرت موسی علیه السلام بود، وقتی که مستاصل و درمانده شده بودند و از دست فرعونیان رسته بودند. نانو دعا این است: «رَبِّ إِنِّی لِما أَنْزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ» . که خدایا من، بنده کمترین و بی چیز تو، آنقدر مستاصل هستم که به هرآنچه از خوبی برایم بفرستی محتاجم. در پنج شش کلمه، همه آن مقدمات و موقعیت ما و درخواست، بیان شده است. خب این به نظر من، فوق العاده است.

پ‌ن: این دعا خیلی به من چسبید و هرچه می نویسم حس می کنم حق مطلب را کامل ادا نمی کند. کم اش را بر من ببخشید که من و کلماتم در برابر عظمت آیات حکم قطره و دریا دارند...

پ‌ن۲: یک دوستی اینجا بود که قبلا اینجا بیشتر می آمد و دفعه آخر گفت که پدرش راهی سوریه شده. نمی دانم هنوز هم اینجا سر می زند یا نه ولی دلم شور حال خودش و پدرش را می زند. برایشان دعا کنید لطفا.