بسم الله

«وَ فَعَلْتَ‌ فَعْلَتَکَ‌ الَّتِی‌ فَعَلْتَ‌ وَ أَنْتَ‌ مِنَ‌ الْکَافِرِینَ‌»
اولش که آیه را خواندم، بیشتر از اینکه به معنا و مفهوم فکر کنم، به هم نشینی فعل ها دقیق شدم و برای گوشم دلنشین آمد. یک جور خوبی بود دیگر. شما هم اگر بشنوید احتمالا تایید می کنید.
خب این اول ماجرا بود. بعد یک خورده آیه ماند گوشه ی ذهنم. ماند و نشست کنار همه چیزهایی که این شب های قدر شنیدیم و خواندیم.
آیه را فرعون خطاب به حضرت موسی علیه السلام گفته. فرعونی که قلابی بود. متکبر بود و قلابی خودش را جای خدا زده بود. ولی اگر گوینده را کنار بگذاریم و کلام را نگاه کنیم، می بینیم که انگار این آیه شرح حال ماست که هیچ کار نکرده ای باقی نگذاشته ایم و روسیاه و رفوزه شده ایم جلوی عالم بالا.
کارهای کرده ای که نباید می کردیم،
کارهای نکرده ای که باید می کردیم،

این روزها هر متنی می نویسم آخرش به دعا می رسد. راهی نمانده جز دعا.
اول اینکه: اللهم اغْفِرْ لی الذُّنُوبَ الَّتی تَحْبِسُ الدُّعاءَ
بعدش اینکه خدایا یک خواسته فقط. ما را جزو انعمت علیهم های سوره حمد قرار بده.
آمین اش را شما بگویید و برای هم دعا کنیم.
التماس دعا