بسم الله

از وقتی رفته ام از اینجا و اینجا شروع کرده به خاک گرفتن دیر زمانی نمی گذره. یادش بخیر دوستی داشتم که می گفت چه حوصله ای داری که هر روز می نویسی و خودش درگیر زندگی شده بود بیشتر. حالا من هم می فهمم درگیر زندگی شدن چه جور است که به هرحال درگیر کار شده ام و فرصتی برای نوشتن پیش نمی آید.

بخشی از خاطرات سفرم که اگر به یاد بیاورید را در تلگرام نوشته ام. اگر اسمم را می دانید در تلگرام پیدایم کنید و پیغام بدهید تا برایتان لینک کانال را ارسال کنم. به طور خاص آقا سجاد با شما هستم ها :) آی دی تلگرامم اسم کاملم هستش.

حالا که برگشتم به وبلاگ دوباره و می خواهم بنویسم یا حداقل همین حالا که دارم این خطوط را می نویسم این قصد را دارم.

چند کیلو خاک را جا به جا کردم با همین یک پیام.

باشد که دیگه خاک نگیره خانه تنهایی من :))) به قول سهراب!

بسم الله

در این پست از شما مخاطبان وبلاگ خواستم که اگر انتقادی نسبت به بنده یا وبلاگ دارید اعلام کنید و چند تن از دوستان با اینکه می دانم کار بسیار سختی ست نوشتن برای یک نفر دیگر، قبول زحمت کردند و نوشتند و بخش عمده ای از تغییراتی که در شکل و شمایل وبلاگ ایجاد شد، حاصل همان انتقادات بود. هرچند در مورد کم رنگ تر کردن عکس های کنار، چندان موفق نبودم و هرکاری که بلد بودم را انجام دادم ولی به ثمر نمی نشست. در هر حال، به واسطه ی اینکه در آن پست، جایزه ای برای شرکت کننده ها در نظر گرفته شده بود، و باید جایزه ها به دست شرکت کننده ها برسد، این پست را نوشتم.

اول از همه از لطف همه تشکر می کنم. چه آنها که نوشتند و انصافن خوب و زیبا نوشتند و به جا و به گاه، نقدها و تحلیل هایشان را وارد کردند و چه آنها که با لبخندی از کنار پست مذکور گذشتند و چه آنها که علاوه بر عبور توی دلشان یک چیزی هم بار بنده کردند، دست همه را با حفظ شرعیات به گرمی می فشرم و تشکر می کنم.

دو تن از شرکت کننده ها بودند که وبلاگ ننوشته بودند بنابراین با سیستم اعلام شده برای جایزه امکان جایزه دادن به آنها نبود که برای آنها فکر جداگانه ای باید می شد.  جایزه یکی را تا امشب می فرستم.

اما وبلاگ داران محترم شرکت کننده، وبلاگ های زیر بودند:

   - http://g000li.blog.ir/

   - *فعلن وب ایشون ممکن هست که دچار تغییراتی بشه برای همین آدرسشون رو حذف کردم*

   - http://bayadkarikard.blog.ir/

   - http://harfemim.blog.ir/

ترتیب نشان دهنده رتبه ی وبلاگ ها نیست و هنوز نتیجه ای اعلام نشده :)

راستش تا همین الان هم که می نویسم می خواستم رتبه اول و دوم و سوم را اعلام کنم ولی به این نتیجه رسیدم که رتبه بندی، برای آثار رسیده، دور از ادب است و همه نقدها حاوی نکات بسیار ریز و مهمی بوده است. بنابراین بنده را از این موضوع معاف بفرمایید. همین قدر که زحمت کشیدید و نوشتید و نقد کردید، یک دنیا ارزش داشت و برای من، همگی حائز رتبه اول شدند.

بنابراین طبق قول داده شده، وبلاگ ها هم دنبال می شوند و به بخش پیوندها منتقل می شوند. البته یک بخش جدایی در نظر گرفته شده که به خاطر همین موضوع نام گذاری می شود.

ان شاالله همیشه سرزنده و شاد و پیروز باشید.

بسم الله

اومدم یک مطلب درباره ی خودم بنویسم. مثل قبلی نمی شد بدون گفتن یک سری مصداق ادامه داد که در نهایت، به این نتیجه رسیدم چون این مطلب خیلی شخصی می شود، آن را ننویسم.

بعد خواستم یک چیز دیگر بزنم که بازهم دیدم که آن را هم نمیشود گفت،
بعد خواستم یک چیز در راستای آن قبلی که نتوانستم بنویسم، بنویسم که آن را هم دیدم که اگر مقدمات قبلی گفته نشود به درد نمی خورد و بنابراین کلن این پست را زدم که بدانید حرف هست ولی برای به رشته تحریر در آوردن برخی حرف ها، جرات و گاه خریتی می خواهد که فعلن نیست. باشد که حرف های آرام تری بیاید به ذهن که بتوان آن ها را نوشت.

:| (اسمایلی نگاه خیره به دوربین)

بسم الله

دیروز وقت گذاشتم و مطالبم رو طبقه بندی کردم. هرچند به نظرم تا کعبه ی مقصود خیلی فاصله داشت، ولی بالاخره از هیچی بهتره.

مثلن مطالب مذهبی ی که گذاشتم از هر دو تاش یکی ش انتقادیه. یا فرهنگی های کلن انتقادی هستن. طنز ها هم. چه جالب، اگه از اول حواسمو جمع می کردم می تونستم کلن همه ی حرف هام رو در دو دسته ی انتقادی و غیر انتقادی بذارم و خلاص:)))

خلاصه که فکر می کنم یه شیفت علاقه ای از شبکه اجتماعی به وبلاگ پیدا کردم. چرا که در دو ماه اخیر اکثر فعالیت م در این گوشه از عالم مجازآباد، بود. البته فکر می کنم برخی از دوستانم کلن از این موضوع استقبال می کنند چرا که دیگه حرفهام اون جا آزارشون نمیده و اینجا هم انقدر سخته اومدن توش که نمیان اینجا. و اینجا من هستم و دنیای مجازی و شخصیتی ناشناخته تر، البته ناشناخته نه از این جهت که بخواهم از این ناشناس بودن استفاده ی سوئی ببرم. از این جهت که دوستی های دنیای واقعی خراب نمی شوند سر برخی صحبت هایی که اینجا کرده یا می کنم.

اینم به موضوعات بدون موضوع اضافه شد:)

والسلام

بسم الله

از دیروز تا حالا این سومین بار است که برای نوشتن پستی با این مضمون تلاش می کنم. اما هرچه که می کنم به در بسته می خورد. به این نتیجه رسیده ام که تعداد کلمات قابل نوشتنم در روز از تعداد مشخصی واژه فراتر نمی رود و وقتی این تعداد واژه را استفاده بکنم دیگر نمی توانم هر قدر هم اراده بکنم، واژه بنویسم. این عجیب ترین اتفاقی بود که با آن روبه رو شده ام.

حرف‌ها حامل بخشی از انرژی و توان ما هستند و فکر می کنم برای همین هست که محدودیت در استفاده ی آن‌ها دارم. البته این موضوع را بعد از اینکه چراغ این خانه را روشن کردم، دانستم. از وقتی اینجا بیشتر می نوشتم برای نوشتن کپشن عکس هایم در اینستا مخم خالی و سفید می شد. جالب انگیزناک بود به طور کلی. یک بار امتحان کنید و تعداد واژگان مکتوب حداکثر روزانه خود را حساب کنید. شاید برای شما هم مجدود بود. و یا شاید نامحدود.

والسلام

بسم الله

یکی از مسائلی که باعث بسی مسرت و خوشجالی من میشه، این هست که میام تو قسمت مدیریت وبلاگ و می بینم که یک نفر لطف کرده و وقت گذاشته و نظری را درباره ی یک مطلب این وبلاگ بیان کرده.

بسیار حس خوبی به من منتقل می کنه حتا اگر نظر مخالف صد در صد نوشته ی من بوده باشه. برای همین هم هست که هیچ وقت نمایش نظرات وبلاگ رو منوط به اجازه ی خودم نکردم.

اون حس خوب که گفتم بیشتر از سر دیده شدن مطلب و خونده شدن اون هست و اینکه کسی که وارد وبلاگ شده، اشتباهی و از سر گم شدن سر به وبلاگ نزده است.

همین.

ممنونم که این حس خوب رو گاهی به من می دید.

والسلام

بسم الله

علی رغم اینکه درونم آشوبی ست بین دو نگاه کوتاه نویسی و بلندنویسی،

اما تصمیم کبرا را گرفتم و مدتی سعی می کنم، مطالبم را کوتاه تر بکنم.

البته شاید دیگر موضوعات قبلی تر، مورد بحث نباشد اما، تمرین کوتاه کردن کلام در این زمانه ی تندگذر و زودگذر شاید به نفع هم باشد. جایی که آدم ها، به خواندن توئیت های یک بندی و دیدن عکس‌های اینستاگرامی، عادت کرده و دل بسته اند، نوشتن چند پاراگرافی، تنها خسته کردن تن و جان است.

البته نه اینکه در پی جذب مخاطب باشم، نه خیر! که آرمان‌ها برای بنده هنوز همان آرمان‌هاست. اما درحال تلاشم تا دنیای واقع را در این دنیا نیز تجربه کنم.

احتمالن یکی در میان هم مطلب بلند می گذارم تا تمرینی باشد برای نوشتن و فکر کردن.

والسلام

بسم الله

شاید برای دهه شصتی‌ها این سوال پاسخ روشنی داشته باشد. عدم وجود شبکه‌های اجتماعی خود به خود کسانی را دستی بر آتش داشته اند را به این سمت سوق داده است. اما این موضوع برای افرادی مثل بنده که دهه هفتادی به حساب می آیم کمی متفاوت است. خب ما به دلیل شرایط مختلف دیر با فضای اینترنت آشنا شدیم و به خاطر سیستم های دایال آپ و کارت‌های اینترنتی کمتر به اینترنت به عنوان یک تفریح نگاه می کردیم. در واقع ییش از اینکه تفریح باشد عذاب بود. سایت‌های درخواست می‌دادی تا بازشان کند و بعد از چند سال و اندی، نصفه و نیمه بازش می کرد. به هر حال همه اینها باعث شد، ما زمانی رو به سوی اینترنت بگذاریم که فضاهای مجازی نظیر فیض بوق و گوگل پلاس در حال رشد بود و لاجرم ما هم عوض این گروه ها شدیم و این طور شد که وبلاگ در میان دهه هفتادی ها چندان رشد نکرد.

اما این تمام ماجرای وبلاگ نویس شدن بنده نبود. امروز در آستانه ی دو ساله شدن وبلاگ نویسی ام، می خواهم در این باره بیشتر توضیح بدهم. شاید افرادی مثل من بودند و برای شروع نوشتن به دنبال فضای متفاوت بودند و این نوشته کمک شان کرد.

امروز از تقریبا همان روزهایی است که دیدار با یک دوست واقعی، من را با فضای وبلاگ نویسی آشنا کرد. من همین جا تشکر می کنم.:)

اما بعد.

اول: در فضاهای مجازی، برخی‌ها با هدف ارشاد بقیه وارد می‌شوند. برخی برای تلف کردن وقتشان و ... اولین فضای مجازی که من در آن فعال تر بودم، فضای گوگل پلاس بود. در این فضا من با این هدف وارد شدم که گفتمان موجود در آن تک صدا نباشد. اتفاقی که برای فیض بوق به خاطر فیتلر شدن رخ داده بود. اما این ورود علی رغم تمام تجربیات خوب و بدی که داشت نمی توانست من را راضی نگاه دارد. دو علت عمده برای این موضوع وجود داشت. اول آدم‌های دنیای مجازی عادت به شنبدن حرف مخالف را نداشتند. دوم دنیاهای مجازی به وجود آمده اجازه ی آوردن استدلال و مقدمه و موخره را از آدم ها می گرفتند و مخاطبان هم عملن جز افراد خاص متون طولانی را نمی خواندند. این مساله باعث می‌شد دعواهای سیاسی و فرهنگی و .... که در آن فضاها به وجود می‌آمدند، خالی از فکر باشند و بیشتر تکرار صحبت‌های بزرگان هر کدام از تفکرها باشد. مذهبی‌ها از منابع مذهبی و غیر مذهبی‌ها از منابع غربی، اصلاح طلب‌ها از بزرگان اصلاحات و اصول‌گراها از بزرگان اصول گرا حرف‌ها را کپی می کردند و کمتر خودشان و نظرشان را مطرح می کردند.

دوم: مشکلی که عموما من با آن رو به رو بوده ام این بوده که اطناب و طولانی صحبت کردن، جز جدایی ناپذیری از وجودم بوده. در چنین شرایطی وقتی هم می خواستم با دیگران تعامل کنم و نظراتم را بیان کنم، به دلیل کم حوصلگی فرد مقابلم یا حرفم ناتمام می‌ماند و یا مجبور می شدم بسیاری از آنچه در ذهنم بوده را فیلتر کنم و صحبتی ناقص را بیان کنم. این اتفاق با توجه به مبنای بحث‌های فرهنگی و سیاسی نظیر حجاب و ... که نیازمند ارائه استدلال و صبر و حوصله‌ی طرفین بحث برای انعقاد حرف هست، در بستر فضای مجازی قابل انجام نبوده و نخواهد بود. چون این فضاها دارای جریانی هستند که اتوماتیک حرف‌های خیلی مهم را هم به پایین می کشد و مخاطبین شاید نتوانند آن را دنبال کنند.

با توجه به این موضوعات من برای بیان نظرهای شخصی خود که حاصل مطالعات نصفه و نیمه و البته استفاده از قوای عقل بوده پا به اینجا گذاشتم و به نظرم خیلی هم اینجا خوب است. کنج خلوتی که شاید مخاطبین‌اش کم باشند اما مخاطبین‌اش ناب هستند. آدم هایی هستند که می توانی رویشان حساب کنی که مطالبت و نظراتت را می خوانند و برای این نوشته‌ها زمانی را صرف می کنند. هرچند شاید مخالف نظرت باشند ولی حداقل قبل از تمام شدن حرف ت آن را قطع نمی کنند تا حرف خود را بگویند. مخاطبینی که احترام را می فهمند و مبنای نقدشان احترام است.

من در آستانه‌ی دوسالگی وبلاگم، این فرزند خلفم، از دوستم و معلم گرانقدرم تشکر می کنم که فرصت آشنایی با این فضا را برای من فراهم کردند و به این ترتیب بنده به جمع وبلاگ نویس ها اضافه شدم.

اردتمند تمام مخاطبان عزیز.

والسلام